Komunikacija je bitna za svaku formu glazbe koja počiva na živoj izvedbi, odnosno interakciji između instrumentalista. No ni u jednoj suvremenoj glazbenoj formi nema toliko presudnu ulogu kao u jazzu.
Ova dosta očita misao mi je pala na pamet pri prvom preslušavanju novog albuma gitarista Pavla Miljenovića. Prethodni album “Upper Structures” iz 2019. snimljen s kvartetom ostavio je dobar dojam, unatoč povremenoj želji da se previše utjecaja i motiva utrpa u relativno malo prostora.
Kad kažem da je komunikacija bitna ne mislim da je ona u slučaju snimki s kvartetom izostala. Ipak, ovaj album snimljen s kvintetom (od postave s prethodnog albuma ponovo je tu samo Zvonimir Šestak na basu) pruža više mjesta ne samo za individualne improvizacije, nego i proširene dijaloge između instrumenata. Čujno je to u odličnoj noirovskoj “In A Dark Tunnel” u kojoj klavir Hrvoja Gellera i saksofon Saše Nestorovića polako razbijaju atmosferu postavljenu suptilnim Miljenovićevim stilom.
“Arrival” općenito profitira od Miljenovićevog kompozitorskog i izvođačkog strpljenja; njegov stil lišen je agresivnog nabacivanja notama tipičnog za nadobudne gitariste. Naravno, u jazzu je takva pojava nešto rjeđa nego u žešćim gitarističkim formama, no daleko je od endemske. Upravo zato što daje kolegama da dolaze do izražaja, često odlazeći u pozadinsku teksturalnu ulogu, Miljenović pokazuje osobine pravog bandleadera. Album je najbolji kad od zacrtane teme odluta u suptilno odsviranu meditaciju kao u predivnoj “Reflections of Youth”. U njoj tišina između činela Borka Rupene i Šestakovih baslinija postaje skoro pa neslužbeni šesti član kvinteta. Sve te tendencije kulminiraju u fenomenalnoj i netipično energičnoj “Over The Hills” koja kao da je ispala s neke izvedbe drugog velikog Milesovog kvinteta.
Nazvati ovaj album obećavajućim nije fer prema njegovim vrhuncima, ali najbolja stvar ovdje je činjenica da se kroz ponovljena slušanja provlači dojam da Miljenović može još bolje.