RECENZIJA: Mayales: “Domovina” – još jedan sunčani trijumf
Nakon što su 2012. objavili neočekivano hvaljen povratnički album “Dva”, Mayales su se profilirali u jedan od najhvaljenijih domaćih bendova.
Zamijenivši acid jazz naslanjanja prvijenca “Svima želim raj za sve” eruditskim pristupom osunčanom, blago psihodeličnom pop rocku, Mayales su postali jedan od najkonzistentnijih domaćih pop rock bendova u posljednjih deset godina.
Predvođeni autorskim tandemom Petar Beluhan – Vladimir Mirčeta, Mayales iz albuma u album sve više djeluju kao praktični arhivari ukusa srednje generacije glazbenih kolekcionara. Cinično bi se moglo zaključiti da su Mayales još od “Lagano, lagano” dana funkcionirali kao svojevrsni trendseteri, da bi se, kad je taj val tzv. urbane glazbe završio, okrenuli nostalgiji. Sve bi to možda i bilo točno da svako novo ostvarenje obnovljenih Mayalesa ne podiže još malo letvicu kvalitete u odnosu na prethodnika.
“Domovina” je njihov vjerojatno najbolji album dosad, a u odnosu na izvrsni prethodnik “Simbol za Sunce” iz 2017. pojačava utjecaje psihodelije s kraja šezdesetih, samo filtrirane kroz studijska iskustva svega što se događalo poslije, bilo da se radi o shoegazeu, big beatu ili downtempu. Glavni plus ostaje Beluhanov specifični androgini vokal koji uparen s brojim harmonizacijama članova benda i vokalnih gostiju savršeno sjeda na raskošnu i šarenu zvučnu sliku. Baš kao “Dva” i “Simbol za Sunce”, “Domovina” je polukonceptualni album koji je najuputnije slušati u komadu premda pjesme poput “Još jedan krug” posjeduju određeni radiofonični potencijal.
Napravljen znalački i s očiglednom ljubavlju prema pop formama iz kojih crpi inspiraciju, “Domovina” sve eventualne “optužbe” za pozerstvo demantira kroz izrazito jak i detaljiziran autorski rad. Rani kandidat za domaći album godine.
Foto:Boris Ščitar
